Trwałość taśmy ścinanej zależy od wielu czynników, co sprawia, że trudno podać dokładny okres czasu.
Patrząc na właściwości materiału, weźmy na przykład polipropylen (PP). W idealnych warunkach wewnętrznych może on utrzymywać dobre właściwości przez wiele lat. Polipropylen charakteryzuje się względnie dobrą stabilnością chemiczną. W normalnych warunkach temperatury i wilgotności wewnątrz oraz przy ochronie przed bezpośrednim światłem słonecznym, taśma nie będzie łatwo ulegała zmianom chemicznym, a jej żywotność może wynieść 5-10 lat lub nawet dłużej. W takim środowisku może ciągle i stabilnie wykonywać swoją funkcję wiązania, używaną do zabezpieczania普通的 towarów, takich jak opakowywanie małych produktów elektronicznych, artykułów codziennego użytku itp.
Pas ze szkło-plastiku (PET), dzięki większej wytrzymałości i odporności na starzenie, często ma dłuższy okres użytkowania w odpowiednich warunkach środowiskowych. Specjalnie w sytuacjach, gdzie wymagane jest długoterminowe przechowywanie, takie jak opakowywanie dużego sprzętu i materiałów przemysłowych, pas ze szkło-plastiku może oprzeć się erozji czynników środowiskowych, a jego czas użytkowania może wynosić około 10 lat, lub nawet przekroczyć ten okres przy określonych warunkach.
Jednakże, czynniki środowiskowe mają istotny wpływ na czas użytkowania plastikowych pasów. W środowiskach zewnętrznych promieniowanie ultrafioletowe (UV) z słońca jest kluczowym czynnikiem skracającym żywotność pasów. Promieniowanie UV może wywoływać reakcje fotooksydacyjne w plastikach, co powoduje, że pasy starzeją się i stają kruche. W przypadku pasów polipropilenowych długotrwałe narażenie na światło słoneczne może spowodować widoczne znaki starzenia po około 1-2 latach, takie jak żółtnienie, zmniejszenie wytrzymałości oraz nawet pękanie. Choć pasy z poliestru mają względnie większą odporność na promieniowanie UV, mogą również zacząć doświadczać spadku wydajności po około 3-5 latach długotrwałego narażenia na intensywne światło zewnętrzne.
Wilgotność jest również ważnym czynnikiem. Jeśli taśma jest przechowywana w środowisku o wysokiej wilgotności przez długi czas lub wchodzi w bezpośredni kontakt z wodą, taśma polipropionowa może ulec hydroizacji, co spowoduje zerwanie łańcuchów molekularnych i obniżenie jej wytrzymałości. W takim przypadku może stracić swoją efektywną funkcję wiązania w ciągu kilku miesięcy do roku. Taśma poliestrowa ma lepszą odporność na środowiska wilgotne, ale jeśli będzie długo nasiąkała wodą, również ulegnie uszkodzeniu, a jej żywotność znacznie się skróci.
Ponadto obciążenie i częstotliwość użytkowania, jakie taśma wytrzymuje, wpływa również na jej żywotność. Jeśli często służy do wiązania ciężkich towarów i podlega znacznym siłom rozciągającym, zarówno taśmy polipropionowe, jak i poliestrowe szybciej się zużywają i stają się zmęczone, a ich żywotność może wynosić tylko połowę lub nawet mniej niż w warunkach normalnych.
